Povodom 170 godina objavljivanja prvog izdanja “Gorskog vijenca” na zgradi Ministarstva kulture postavljen je rad grafičke dizajnerke Adele Zejnilović “Font Njegoš”, koji je dio umjetničko-dizajnerskog projekta njenog magistarskog rada na Fakultetu likovnih umjetnosti “Crna Gora u pismu – od ličnog do zvaničnog”. Umjetnica svoj postupak gradi u vremenu svakodnevnog nastanka novih fontova, a polazište za rad nalazi u kulturnoj istoriji, prije svega u opusu Petra II Petrovića Njegoša, donoseći kroz dizajn svojevrsnu vizuelnu interpretaciju originalnog rukopisa “Gorskog vijenca”, koji se čuva u Njegoševom muzeju – Biljardi na Cetinju.
Tokom svog boravka u Beču 1846. i 1847. godine, Njegoš je u štampariji jermenskog monaškog reda Mehitarista objavio svoje najveće i najznačajnije djelo “Gorski vijenac”.
“Gorski vijenac” preveden je na sve evropske jezike, kineski, japanski i esperanto. Italijanski je prvi strani jezik na koji je prevođen Gorski vijenac Petra II Petrovića Njegoša, u odlomcima iste godine kada je objavljen u Beču, dok je prvi prijevod djela u cjelosti objavljen na njemačkom jeziku 1886. godine, takođe u Beču.
Institucije kulture, visokoškolskog obrazovanja i nauke u Crnoj Gori obilježiće tokom ove godine nizom događaja 170 godina od objavljivanja prvog izdanja “Gorskog vijenca”.
“...Ne treba zaboraviti da je Njegoš bio član i predstavnik visoke crkvene hijerarhije, pa upravo ovaj kontrast, da je čovjeka osjećao kao ponosno biće koje je pozvano da pod zvijezdama izvrši prometejske misije u ljudskom smislu, predstavlja tajnu njegove pjesničke riječi...“
Miroslav Krleža, drugi dobitnik Njegoševe nagrade 1966.godine / Pobjeda,2.oktobar 1966.
“...Kao što je fabula Luče smeštena u srži onomisaonih vremenskih slutnji i saznanja, tako je i Gorski vijenac užljebljen u istoriju i u njena čela koja nisu manje univerzalno čovekoljubiva, mada su ona o kojima govorim strukturisana oko jedne od kontigencija, što su iskrsavale tokom dugih borbi za slobodu koje su se tu javljale egzistencijalnije nego igde...“
Oskar Davičo, šesti dobitnik Njegoševe nagrade 1978.godine / Ovdje, br.114, 1978.