Restriktivne mjere (sankcije) su važan instrument međunarodne vanjske i bezbjednosne politike.
Značaj restriktivnih mjera se ističe u borbi protiv terorizma i finansiranja terorizma, proliferacije oružja za masovno uništenje i finansiranja proliferacije oružja za masovno uništenje, odnosno u prevenciji ili zaustavljanju aktivnosti protiv međunarodnog mira i bezbjednosti, kao i drugih postupanja suprotnih ciljevima Povelje Ujedinjenih nacija, što ujedno predstavlja i međunarodnu obavezu Crne Gore.
Restriktivne mjere su usmjerene u odnosu na države i označena lica (fizička i pravna lica, subjekti i tijela) koja ispunjavaju kriterijume određene relevantnim aktima, odnosno primjenjuju se na osnovu rezolucija Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih nacija, akata Evropske unije, akata druge međunarodne organizacije čiji je Crna Gora član ili odluka Vlade.
Po karakteru, restriktivne mjere se dijele na individualne - prema označenim licima (ciljane sankcije) i sektorske (ograničavanje ekonomskih odnosa i druge).
Restriktivne mjere uključuju ograničenja raspolaganja sredstvima i imovinom (zamrzavanje), ograničenje ulaska ili boravka na državnoj teritoriji (fizičkih lica, plovila, vazduhoplova), embargo na oružje, municiju, robu dvostruke namjene, ekonomske i finansijske mjere, među kojima su ograničenje uvoza, tranzita i izvoza robe, kao i ostale mjere koje se tiču prava, usluga i robe.
U odnosu na države, mogu se primijeniti diplomatske ili ekonomske sankcije, iz razloga koji uključuju narušavanje mira i bezbjednosti, grubo kršenje Povelje Ujedinjenih nacija, međunarodnog prava (naročito ljudskih prava i humanitarnog prava), demokratije i vladavine prava.
U procesu pažljivog definisanja restriktivnih mjera, primjenjuje se princip proporcionalnosti, koji podrazumijeva da mjere budu srazmjerne njihovom cilju.